عرضه وفاق در بازار عمومی‌تر یعنی کلیت جامعه ایرانی و شهروندان عادی به‌دلیل اینکه زندگی آن‌ها را در مسیر بهتر شدن از نظر مادی تغییری نداده با رشد کافی روبه‌رو نشده است. عرضه این کالا در بازار منتقدان و مخالفان سیاسی مسعود پزشکیان نیز با اقبال روبه‌رو نشده است. منتقدان برای یورش به ارکان دولت چهاردهم حتی یک روز را از دست نداده و شماری از آن‌ها که در مجلس قانونگذاری هستند اقدام به پرسش و استیضاح یاران رییس دولت را در کانون توجه و عمل قرار داده‌اند. شاید تنها بازاری که برای وفاق تقاضا وجود دارد گروهی از اعضای دولت در رده‌های مدیریتی گوناگون و نیز طیفی از جناح اصلاح‌طلبان باشد. بخشی از این طیف می‌خواهند صندلی‌های به دست آمده را نگه دارند و بخشی از آن‌ها نیز دنبال این هستند که خود را به نهاد دولت سنجاق کنند. اینگونه شده است که محمدجواد ظریف در جایگاه غیرتخصصی- یعنی سیاست داخلی- نشسته و کوشش می‌کند با برگزاری همایش‌های خودمانی برای وفاق مشتری تازه پیدا کند یا دست‌کم مشتریان موجود را از دست ندهد. به این ترتیب بود که روز پنجشنبه سمیناری برای وفاق برگزار شد. نگاهی به اعضای دعوت شده به پنل‌های گوناگون آن و نیز روسای پنل‌ها نشان می‌دهد کسی و جریانی از منتقدان رییس دولت در میان سخنرانان نبود یا اگر بوده بازتابی نداشته است. علاوه‌بر این بررسی سخنرانان و نیز ماهیت سخنرانی‌ها نشان می‌دهد آن‌ها نکاتی را بر زبان آوردند که باید می‌آوردند و ضرورت‌هایی را برشمردند که باید برمی‌شمردند. بررسی حتی از سر اشاره ترکیب سخنرانان و نیز سخنان پایانی معاون راهبردی رییس‌جمهور نشان می‌دهد این حرف‌ها برای وفاق با مردم و نیز با منتقدان نبوده و به عرضه کالا در یک بازار بدون مشتری اقدام شده است. کمترین کاری که می‌شد برای این همایش کرد تبلیغات میدانی برای آن و نیز خرید زمان از صداوسیما برای پخش زنده همایش بود. دست آقای ظریف درد نکند که به هر حال این همایش را برگزار کرد اما وفاق با خودتان که وفاق نمی‌شود آقای ظریف.