“این پرآزار، گند جهان نیست، تعفن بیداد است”                                                                   

 

 در چند روز اخیر شاهد اعتراضات مردم در بسیاری از شهرهای ایران هستیم.

 

سیاست های جمهوری اسلامی سال هاست که به نفع باندهای قدرت تنظیم می شود. حیف و میل درآمدهای نفتی و دیگر ذخایر زیرزمینی و بطور کلی منافع ملی، تقسیم ناعادلانه ثروت همراه با رانت خواری ها و باند بازی ها، باعث فاصله های طبقاتی و قطبی شدن جامعه، جمع شدن فقر در یک سو و ثروت در سوی دیگر شده است. بخشی دیگر نیز برای گسترش هژمونی اسلامی در کشورهای دیگر به مصرف می رسد که در اثر آن حقوق ملت ستمدیده ایران پایمال می گردد.

 

چهل سال است مردم در ایران انواع و اقسام فشارهای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی را تحمل کرده اند. کوچکترین اعتراضی سرکوب شده و زندان و شکنجه به همراه داشته است. اعدام های سراسری زندانیان سیاسی در سال های ۶۰ و ۶۷، ترور روشنفکران، نویسندگان و دانشمندان، سرکوب مبارزات مردم در سال ۸۸، سرکوب هرگونه مخالفتی در چند سال اخیر، تنگ کردن فضای سیاسی جامعه، خفه کردن هرگونه صدای آزادیخواهی و جلوگیری از هرگونه اعتراضی، مردم را به فریاد درآورده است. مسلم است که مبارزات مسالمت آمیز مردم و خواست های اقتصادی و سیاسی آنان نشان از تحولی عمیق و ریشه ای دارد و در چارچوب نظام جمهوری اسلامی محقق نخواهد شد.

 

مردم ایران نیک می دانند برای تحقق خواسته های خود باید از این نظام عبور کرد و شرایط دموکراتیکی را در جامعه برقرار کنند. مردم ایران امروز در خیابان های آن سرزمین فریادی بلند را سرداده اند و تلاش می کنند تا به سردمداران نظام جمهوری اسلامی و همه جهانیان بگویند که این نظام باید برود و تحمل زندگی در این حکومت دینی و ضد انسانی را ندارند.

 

جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران همواره بر شعار جمهوری، دموکراسی و لائیسیته تاکید کرده است و مسئله جدایی دین و دولت و همچنین تلاش برای استقرار جمهوری، یعنی حضور مردم در امور سیاسی و تحقق آزادی های انسانی همواره شعار و تلاش عملی آن ها بوده است.

 

                                                        پنجشنبه ۱۴ دی ۱۳۹۶