اشپیگل شماره ۸ بتاریخ ۲۲ ماه فوریه تا اول ماه مارس ۲۰۲۱
مصاحبه گر: Georg Fahrion مترجم: علی شفیعی
پس از کودتا در کشور میانمار تانک های ارتشی در خیابانها در حرکتند، با این وجود اعتراضات مردم علیه کودتا گران ادامه دارند.
کو جیمی، Ko Jim¬my فعال سیاسی و یکی از معترضین به کودتا، استراتژی قیام علیه رژیم را روایت میکند.
نام شهروندی او، کیاو مین یو است. ولی مردم میانمار او را با نامی که همرزمان او بر او گذاردند، کو جیمی، یعنی برادر جیمی، میشناسند. او در سال 1988 همراه با دیگر دانشجویان قیام علیه حاکمیت ژنرال Ne Win، را سازماندهی میکرد. بهمین خاطر زندانی سیاسی گشت و به مدت 21 سال در حبس نگاه داشته شد. 9 سال پیش او و چند تن از همرزمان دیگر او را در یک عفو عمومی آزاد کردند.
در این اثنا، او 52 سال دارد، ولی سالهای سخت زندان پایداری و مقاومت او در برابر استبداد را نتوانسته بشکند. او همراه با گروهی فعال بنام « دانشجویان نسل 88 » برای استقرار مردم سالاری در میانمار به مبارزه خویش ادامه میدهد. او در حال حاضر بار دیگر به خیابان آمده و علیه کودتای نظامیان تظاهرات اعتراضی میکند.
اشپیگل: کو جیمی، شما بعنوان یک مبارز سیاسی مخالف استبداد، نیمی از زندگی خودتان را در زندان بسر بردید. در حال حاضر چه احساسی به شما دست میدهد، وقتی میبینید نسل جدید علیه رژیم استبدادی بپا خواسته و اعتراض میکند؟
کو جیمی: من شیفته این نسل جدید هستم. اینها جوانانی خوب، باهوش و افرادی بسیار مستعد هستند. آنچه مرا بشدت به این جوانان علاقمند کرده است، مهارت آنان در کار کردن با فنون تکنیک اطلاعاتی و اطلاع رسانی به همدیگر و مردم است. در سال 1988 کشور میانمار بشدت مهار و بسته نگاه داشته شده بود، طوریکه این کشور از تمام دیگر کشورها و مردم جهان جدا و ارتباط قطع گشته بود. هیچ رسانه گروهی، جز آنچه در مهار و اختیار نظامیان قرار گرفته بود، وجود نداشت. ما تنها چند تلفن ساکن در درون خانه های خود داشتیم که کنترل نیز میشد. آنزمان تلفن همراه اسمارت وجود نداشت. ژنرالهای نظامی در آن وقت خیلی راحت تمام کشور را از جهان خارج بریده و آنرا بشدت بسته بودند. جهان آنروز قادر نبود بداند، در درون میهن ما چه میگذرد. امروزه ما میتوانیم همه چیزها را در اینترنت بطور زنده ببینیم. برای ژنرالهای کودتاگر خیلی سخت تر شده است، مردم میهن ما را هر طور که دلشان خواست، سرکوب و خفه کنند. علاوه بر اینها من می بینم که امروزه ملت ما با شهامت تر و شجاع تر از گذشته شده است.
اشپیگل: چرا این باور را دارید؟
کو جیمی: من این تجربه را کرده ام که بسیار خطرناک است، وقتی تنها تعداد کمی از انسانها بدانند، وضعیت از چه قرار است. وقتی انسان نداند، ترس براحتی سراغ او میاید و بر او مسلط میشود. در زمان کنونی نسل جوان در یک شبکه اطلاعاتی بسیار وسیع و سریع قرار دارد و از اینطریق قادر گشته است، همه چیز را بداند و میداند. بهمین خاطر نیز هیچ ترسی ندارد. همگی ما ها ترسی نداریم.
اشپیگل: در سال 1988 نظامیان قیام مردم را سرکوب خونین کردند. عین همین رفتار را علیه طلبه های دینی بودیست Mön¬chen در سال 2007 که دست به « انقلاب زعفران » Safran Revolution زده بودند، اعمال کردند. آیا ارتش و فرماندهان نظامی نرم تر و دل رحم تر از گذشته شده اند؟
کو جیمی: یک دیکتاتور بخاطر از دست ندادن قدرت دست به هر جنایتی میزند. ولی ما در زمان کنونی دو عامل بسیار مهم را در جانب خودمان داریم. عامل اول اینست که بسیاری از مردم کشور میانمار بسیار فعال شده اند. طوریکه در تمامی نقاط کشور توده های عظیم مردم در مقابل نظامیان ایستاده اند و مقاومت میکنند. دوم اینکه وضعیت جهانی و بین المللی خیلی بهتر از گذشته به نفع ما است و برای جنبش سود بخش است. آمریکائیان بطور کاملاً روشنی جانبدار ما هستند، در شورای امنیت سازمان ملل آخرین بار حتی چین و روسیه نگرانی عمیق خویش را در مورد وضعیت میانمار بیان کردند و خواستار آزادی سیاستمداران توقیف گشته شدند. این دو عامل هزینه عملیات خشونت آمیز علیه مردم را برای نظامیان بسیار بالا میبرد.
اشپیگل: در عوض نظامیان کودتا گر هم اکنون در زندانهای کشور را باز کردند و 23 هزار زندانی بزهکار و جانی را آزاد کردند. چرا؟
کو جیمی: دقیقاً شبیه به سال 1988 است: جانیان بزهکار بایستی در میان مردم ایجاد ترس و وحشت کنند. ما ویدیو هایی داریم که نشان میدهند، قطار ماشین های نظامیان آنها را به شهرهای گوناگون میبرند تا در آنجا به خشونتهای خیابانی دامن زنند. برای مثال آنان اماکن عمومی را به آتش میکشند. ما بایستی خودمان را آماده مقابله با این خشونتها کنیم و از خود و جنبش مان دفاع کنیم.
اشپیگل: چگونه اینکار را میخواهید بکنید؟
کو جیمی: مردم گروههای امنیتی خاص خویش را درست کرده اند، ناحیه به ناحیه، خیابان به خیابان و محله به محله.
اشپیگل: آیا مقاومت شما رها از خشونت صورت خواهد گرفت؟
کو جیمی: بله، ما فقط از خود و قیام خودمان دفاع میکنیم. استراتژی ما از سه جزء تشکیل یافته است: اولین جزء این است که ما نمایندگانی را در میان خودمان انتخاب کرده ایم، یعنی نوعی حکومت جانشین درست کرده ایم که اعلامیه ها، توضیحات و مواضع ما را انتشار میدهد. این حکومت جانشین از جامعه جهانی درخواست کرده است، بجای نظامیان کودتا گر، با او در ارتباط قرار گیرند. جزء دوم این است که جنبش مردم میانمار از نافرمانی مدنی بوجود آمده است که در چهارچوب آن، کارکنان و متخصصین پزشکی، کارمندان خدمات اجتماعی، رانندگان اتوبوس و قطار و دیگر بخشهای دولتی بجای آنکه تحت فرمان نظامیان کار کنند، دست به اعتصاب زده اند. و بالاخره جزء سوم، جنبش همگانی مردم میانمار است. این جنبش در سراسر کشور دست به تظاهرات اعتراضی زده است. اشپیگل: چه نقشی را فعالان سیاسی همچون خود شما که عضو گروه « نسل 88 » هستید، در این اعتراضات ایفا میکند؟
کو جیمی: ما مردم را رهبری نمیکنیم، ولی ما مشتاقان حمایت کننده جنبش آنان هستیم. ما تجارب مبارزاتی خودمان را به نسل جدید انتقال میدهیم، پیشنهادهای سازنده ای که ایجاد نیروی محرکه میکند، بعلاوه حمایت اخلاقی و معنوی از جنبش مردم میکنیم.
اشپیگل: همسر شما، خانم نیلار تاین Ni¬lar Theinهم یکی از فعالین سیاسی سرشناس در این جنبش است. آیا او نیز همچون شما، در برنامه ریزیهای مقاومت علیه کودتا مشارکت دارد؟
کو جیمی: همسر من همیشه یک مبارز سیاسی مقاوم بوده و هست. در زمان کنونی او نافرمانی مدنی را همراه با دیگر مبارزان سیاسی سازماندهی میکند. برای مثال شخصیتهای سرشناس و محبوب نزد اقشار گوناگون اجتماعی، مثل ستارگان سینما، ورزشکاران و یا هنرمندان محبوب مردم در رشته های مختلف هنری را جهت جلب حمایت از قیام مردم، عضو گیری میکند. او از اعتراضات مردمی در مقابل بانک مرکزی یا در مناطق کارخانجات در تیلاوا در نزدیکی شهر یانگون بازدید میکند تا کارکنان بانک و کارگران کارخانجات را تشویق به پیوستن به اعتصابات سراسری کند.
اشپیگل: شما و همسرتان هر دو در مخفیگاه زندگی میکنید. ولی با این وجود به خیابان میروید. آیا اینکار خطرناک نیست؟
کو جیمی: بله، خطرناک است. ولی هیچکس نمیداند، ما کجا سر و کله مان پیدا میشود. ما همه جا رفت و آمد میکنیم.
اشپیگل: آیا از این امر هراسی ندارید که بار دیگر سالهای زیادی به زندان افتید؟
کو جیمی: مردم از من دفاع میکنند. خانم آنگ سان سوکی زندگی خود را وقف مردم میانمار کرده است و بالاترین هدف او اینست که نسل آینده میانمار بر خلاف خود او، بتواند در مردم سالاری بزرگ شود و در مردم سالاری زندگی کند. من هم تا آخر عمرم همین هدف را دنبال میکنم. در نتیجه دستگیر شدن و دوباره به زندان افتادن برای من اهمیتی ندارد.