در چهاردهم فروردین 1400، آقای منصور بیات زاده در شهر لیمبورگ آلمان چشم از جهان فرو بست. او در شمار کسانی است که تا بستر مرگ، مبارز ماند. مداومت در مبارزه، از موضع چپ، چپ تاریخی ایران، چپی که با استقلال و آزادی هم‌پیوند است، از جمله گویای این واقعیت است که در همه عمر، نگذاشت استبداد حاکم صاحب اختیار زمان اندیشه و عمل او شود. به یمن از آن خود کردن اختیار زمان، توانست یکی از کم شمار مبارزانی بگردد که همه عمر هم مبارز ماندند و هم به عهد خود با نهضت ملی ایران وفا کردند.
    در جهان بی‌ثبات، نسلهای جوان به الگوهای توانایی نیازدارند که به قدرت اجازه نمی‌دهند با محدود کردن چشم انداز زمان، آنها را ناگزیر کنند، به گزینش هدف‌های کوتاه مدت تن دهند و هنوز متحقق نشده، رهایش سازند. نیک می‌دانند که زندگی حقوند، زندگی در استقلال و آزادی و رشد انسانها بر میزان عدالت اجتماعی، هدفی بس دراز مدت است. پس، خود باید زندگی در استقلال و آزادی را برگزیند. این آن زندگی است که پایان ندارد.
    زندگی بیات زاده نیز پایان ندارد. چگونه ممکن است زمان زیندگان در استقلال و آزادی بدست فراموشی بسپارد؟

ابوالحسن بنی‌صدر
15 فروردین 1400