«مادرم، به بچه ها بگو برایم کاری کنند»، ۸ هفته از سلسله اعتراضات دانشگاه می گذرد. طی تمام این مدت، دانشگاه تهران نیز همچون تمام دانشگ های کشور، مورد حمله و سرکوب شدید قرار گرفت. امّا آنچه بر همۀ دانشجویان روشن شد، چهره حقیقی سران دانشگاه و حراست دانشگاه تهران بود که دیگر نمی توان آنان را صرفاً «همکار در سرکوب دانشجویان» دانست. باز کردن درب ها به روی نیروهای امنیتی، تحویل دانشجویان، جولان دادن لباس شخصی ها در صحن دانشگاه، ممنوع الورودی، لغو اسکان خوابگاه، تعلیق و پرونده سازی علیه دانشجویان، منع دانشجویان از پیگیری حقوق مسلم خود، اهانت و فحاشی به دانشجویان، استفاده از شوکر توسط حراست، ضرب و شتم دانشجویان توسط حراست، عیان می کند که دانشگاه و مسئولان صاحب عنوانش، خود سرکوب گر دانشجو و ناقض قانونش هستند.
اما آنچه نباید در میان این ستم ها فراموش شود آن است که در ادامۀ این قانون شکنی ها، حتی به نهاد شورای صنفی نیز رحم نکرده اند و اکنون دبیر کل شورای صنفی دانشگاه تهران در بازداشت به سر می برد. حال آنکه شورای صنفی که نهادی قانونی ست و تنها از مجرای قانونی، حقوق و مطالبات دانشجویان را پیگیری می کند، قربانی دیگر این قانون شکنی شده است. دبیر کل شورای صنفی دانشگاه تهران، ماهان گچ پزان، ۱۸ روز تمام است که برای بار دوم ربوده شده است و همچنان از مکان و وضعیت او اخباری در دسترس نیست.
ما دانشجویان دانشگاه تهران همانگونه که طی این ۸ هفته زیر بار ستم و سرکوب شما نرفته ایم، باز اعلام می کنیم که خواستۀ ما آزادی تمام دانشجویان بازداشتی، رفع ممنوع الورودی ها و توقف پرونده سازی فله ای در کمیتۀ انضباطی علیه دانشجویان است. بنابراین، هفتۀ پیش رو را نیز در کلاس ها شرکت نکرده و اعتصاب و اعتراضات خود را ادامه خواهیم داد. آزادی فوری و هرچه سریع تر دبیر کل صنفی دانشگاه تهران، ماهان گچ پزان، و همچنین سایر بازداشتی هایمان، از محوری ترین مطالبه ماست و یک هفته به شما زمان خواهیم داد تا به جای وعده های بیهوده و توخالی تان، پاسخ مناسب و اقدام صحیح را در قبال اینان انجام دهید.
«تو برای همه ما کاری کردی، ما نیز برایت و برایتان کاری می کنیم، کارستان!»