به مناسبت سالگرد کشتار هزاران زنداني سياسي در تابستان ۶۷ و قتلهای زنجیره ای و اعدام در ایران
نظام جمهوری اسلامی ازآغاز استقرار در ایران ، سیاست اعمال خشونت پروری را پیشه خود ساخته است .اعطای حکم قاضی شرع چند روز بعد از شکل گیری نظام جدید از طرف خمینی به خلخالی و اعدام صدها نفر توسط وی قدم اول در پایه گذاری استبداد دینی نوین بجای استبداد پهلوی بود.
کشتار و به زندان انداختن هزاران نفر بعد از کودتا علیه اولین منتخب مردم ایران در خرداد 1360 و کشتار زندانیان به دستور خمینی در شهریور ماه سال 67 که بقول آقای منتظری در مدت 3 روز بین 2700 تا 3700 نفر در زندانها اعدام شدند ،همچنین ترور دگراندیشان، روشنفکران ، هنرمندان ،نویسندگان و مبارزین راه استقلال و آزادی ایران چه در خارج و چه در داخل کشور همگی درجهت استیلای جو ترور و خشونت و ترس و وحشت بر جامعه بوده است.
اعمال خشونت در نظام جمهوری اسلامی بر اساس نظریه ولایت فقیه روشی عام برای پاسخ گویی به هر معضل و مشکلی است و حتی مجازات اعدام تنها مختص فعالین سیاسی و مخالف نظام نیست، بلکه بجای اتخاذ روشهای پیشگیری ، فروش مواد مخدر نیز در نظام حاکم با مجازات اعدام پاسخ می یابد .
در حالی که انسان با حقوق پای به هستی می نهد و قبل از اینکه دارای عقیده و مرامی شود از حقوقی ذاتی برخوردار است وبایستی بتواند در عمل ازهمه امکانات برای تحقق این حقوق در عمل بهره مند گردد . حق حیات و حق جبران جزو حقوقی است که کسی نمی تواند آنها را از دیگری سلب نماید . در واقع هر کس بایستی بتواند از تمامی حقوق خود برخوردار گردد . دولتها برای این انتخاب می شوند که موانع برخوردار شدن حقوق شهروندان را از سر راه آنها بردارند ، نه اینکه خود مانع اصلی برخوردار شدن شهروندان از حقوق بگردند . حق جبران خسارت از حقوق مسلم هر انسان حتی مجرم است. از آنجا که هیچ قاضی دارای علم مطلق نیست، پس حق حیات را نمی تواند از کسی سلب کند. برفرض محال قاضی وجود داشته باشد که برخوردار ازعلم مطلق نیز باشد ،بدون فرصت جبران خسارت در اختیار مجرم قراردادن ، حق حیات را به چه مجوزی می تواند از مجرم بگیرد ؟
نه به نام دین و نه به نام عدالت خواهی نمی توان انسانی را اعدام نمود .از اینرو تنها زورگویان برای برقراری استبداد و بسط خشونت است که مجوز اعدام صادر می کنند.
آمران و عاملان کشتار 67 در نظام ولایت فقیه در صدد بوده و هستند که اين واقعه را و نیز سایر کشتار های فجیع را از قبیل ایلغار کوی دانشگاه در سال 78 و نیز قتلهای زنجیره ای مبارزین سیاسی و اجتماعی دو دهه هفتاد و هشتاد و همچنین کشتار و سرکوب جنبش سال 88 را از حافظه جامعه پاک کنند.
ميدان مايو در بوئنوس آيرس، پايتخت كشور آرژانتين، بيش از سه دهه است،شاهد حضور زنانی با روسرى هاى كوچك سفيد بر سر و عكس‌هايى از مردان و زنان جوان در دست می باشد .به آنها «مادران ميدان مايو» مى گويند. زنانى كه از سال ۱۹۷۷ و در اعتراض به ناپديد شدن فرزندان جوان‌شان، در آرژانتین به پاخاسته‌اند . فرزندان آنها در طول سال‌هاى ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ در دوره ديكتاتورى نظامى، كه به «جنگ كثيف» معروف است، ناپديد يا كشته شده‌اند. دولت آرژانتین وقت ، در پی درخواست مادران برای پیگیری پرونده فرزندان خود جواب درستى به این مادران نمى‌دادند تا قادر باشند اوضاع پرونده فرزندانشان را در زندانها يا اردوگاه‌ها دنبال كنند.این مادران با مقاومت و جنبش مدنی که براه انداختند ،توانستند توجه جامعه جهانی را به جنایاتی جلب کند که دیکتارتور آرژانتین سعی در مخفی نگاه داشتن آن داشت.
مادران خاوران ومادران پارک لاله ایران نیز با وجود از دست دادن فرزندان خود بر اعاده حقوق عزیزان خود پای میفشرند تا هم جنایات نظام ولایت فقیه از خاطره ها زدوده نشود وماهیت خشونت پرور این نظام هویدا گردد و هم برای نسل پاینده الگوی مقاومت و فریاد اعتراض به هر خشونت و جنایتی باشند.
همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران با اعتقاد به حقوق انسان و دفاع از حقوق شهروندان و مخالفت با هر گونه خشونت و اعدام ،معتقد است که نبایستی گذاشت یاد این جنایات از خاطره ها و اذهان پاک شوند. چرا که خود بهترین سند بر ماهیت خشونت پرور نظام استبدادی ولایت فقیه است و یاد آور این امر مهم است که با ادامه جو خشونت و ارعاب و سرکوب روز بروز جامعه حساسیت خود را نسبت به حقوق خود ونیز قبح خشونت از دست میدهد و بی تفاوتی و یا احساس دست بستگی جانشین آن می گردد. اما چنانچه معرفت برخسارت جبران ناپذیری که ادامه حیات این نظام برای ایران و ایرانی دارد با تمرین روشهای خشونت زدایی همراه گردد ، زمینه استقرار نظامی مردم سالار ، مستقل و آزادیخواه در خور وطن که در آن شهروندان در محیطی بدور از هر گونه خشونت از حقوق خود بهره مند گردند، بوجود خواهد آمد.
همبستگی ملی جمهوریخواهان ایران
26 شهریور 1392 برابر با 17 سپتامبر 2013