١٣٩٢/١٢/١٧- داریوش لعل ریاحی: بگو به سازِ بی صدا، بزن زِ تار و پود ِ تن
کنون که دل نمی دهد، کسی به حال و روز من
به خنده های یخ زده، به کوچه های باختن
به دیدگان ِ پُر ولع و زاهدان ِ نعره زن
سری کِشم به حال خود که از خیال پُر شوم
ببین خیال ِ بسته را در این لباسِ بو الفتن
کشاکشِ لباس و تن به خنده آورد مرا
ولی کند رساله را، نماد ِ شاخِ کرگدن
چنان خروش سر کنم به برگ برگ ِ دفترم
که عالمی به پا شود و بشنود صدای زن
صدای زن در این سرا نه هر سرای بی صدا
از این زمین از این چمن نه از قطر نه از یمن
به گور های بی نشان، سری زنید، عاشقان
به ارغوان به یاسمن، مبارزان ِ بی کفن
به خاکدان ِ لاله ها، به هاله ها به ژاله ها
به گوشه گوشهٔ قفس به کوچه کوچهٔ وطن
در این بهارِ پیش ِ رو، خجسته باد روزِ زن
بی دل ِ تارِ تیره بین، در شب ِ زارِ ممتحن
داریوش لعل ریاحی
14 اسفند 1392