سرِمایه او،سَنگ بود وخِرد:
بااندوه وغم بی‌پایان،خبر یافتم که بانو سیمین بهبهانی سُروده سَرایی که درپهنه ی شعر وقلم کم یاب بود، ودرفروتنی ودارندگی ارزشهای«ملی مردمی»هم ازنادره‌های سرزمین َبلازده ایران زمین بشمارمی رفت، سرانجام دربیمارستان پارس، پس ازدورانی سَخت به گُذراندن بیماری، ودرپی زمانی دربیهوشی بسربُردن درگذ شت! اودوستدارانِ اندیشه وقلم وپیروانِ ارزشهای میهنی وپای بندان به آزادی ودادگریهای «سیاسی اجتماعی»را، دردل گرفتگی واندُه گُساری نهاد ورفت!؟
یاد ونامش همیشه دردلِ باشندگانِ این سرزمین جاودانه خواهد ماند .
چنین باد
احمد رناسی