“گرمی” بازار انتخاب “رئیس جمهور” در رژیم ولایت فقیه:
در رژیمی که بر اساس قوانین آن، ولی فقیه حاکمیت می کند و ملت جای خود را به امت می‌دهد، دیگر ملت تصمیم گیرنده نیست بلکه این ولی فقیه است که به جای ملت تصمیم می‌گیرد. بنابر این طبیعی به نظر می‌رسد که ولی فقیه، رئیس “جمهور” خود را به تنهائی انتخاب کند. اگر این واقعیت را بپذیریم، یکبار دیگر پذیرفته‌ایم که در جمهوری اسلامی که بر اساس قانون اساسی آن، ولایت فقیه و نه ملت، تصمیم گیرنده اصلی است، پس تشریفات انتخابات ریاست جمهوری مضحکه ای بیش نیست.
بنابراین نباید در دام این بازار گرمی ها، تحت پوشش مجادله بین کاندیدا های شورای نگهبان افتاد. به راستی باید در نظر داشت که این ترفند ها سر و صدائی بیش برای انتخاب یک مکتبی کاسبکار دیگر و یک وامانده در باتلاق های متعفن ارتجاع، در هیبت خرابکاری و ویرانگری به نام رئیس جمهور، مفهوم دیگری ندارند. اصولاً رئیس جمهور در حکومت اسلامی نقشی غیر از « تدارکاتچی» ولی فقیه نمی تواند داشته باشد. از سوی دیگر، نافرمانی، تحریم فعال و کنشگرانه برای ادامه راه مقاومت مدنی، در طیف گسترده و رنگین کمان مخالفان جمهوری اسلامی، چنان دامن گسترانیده که گوئی ملتی یکپارچه، از دانشجو، دانش آموز، آموزگار، کاسب، صنعتگر، کارمند، کارگر، برزگر، کشاورز، کارآفرین، بازنشسته و بیکار همه به پا خاسته‌اند تا این آخرین وامانده نکبت بار جمهوری اسلامی را بر زمین بزنند و از آن گذر کنند.
افزایش اختناق و فشار:
دیکتاتور آخرین نفس هایش را می کشد و واپسین ترفندهایش را به کار می گیرد تا چند صباحی دیگر بر عمر مملو از خیانت و جنایت خود بیفزاید. رژیم حاکم، طرفدارن آزادی، مبارزان حقوق انسانی، زنان سنت شکن، سخت کوش و حق خواه، کارگران و سندیکالیست های زجر کشیده و معلمان مسئول و پیشرو را حتی در زندان ها راحت نمی گذارد؛ برای آنان حبس های اضافه می برد، هر روز خبرنگاران را می دزدد، به زندان می اندازد و مفقود الاثر می کند و می کشد؛ بازار احکام دادگاه ها و بگیر و به بند های امنیتی ها، با توسل به حبس، شلاق، محکومیت های پی در پی، فرستادن به سلول های انفرادی و انتقال های تنبیهی زندانیان بی گناه، از این زندان به آن زندان، را گرم نگه می دارد که ترس را بر جامعه غالب کند. هر کدام از برگزیدگان شورای نگهبان که پرونده های قطوری از خلافکاری، جنایت، دزدی، تجاوز به حقوق مردم و غارت مال ملت را با خود حمل می کنند، در رادیو تلویزیون های دولتی به طور مضحکه آمیزی به نمایش درآمده اند.
رؤیای اصلاح طلبی شما و گزینه ما:
پس از ۴۵ سال، باز آزمودن خطاهایی که در همه زمینه ها شکست خورده اند و غیر از تخریب، تاراج و بی آبروئی جهانی چیزی نیافریده اند، دور از خردمندی است.
اما باز مشاهده می شود که عده ای هنوز به دنبال «اصلاحات» هستند و این تلقین را اشاعه می دهند که با دست زدن به تغییراتی سطحی و روبنائی می توان از وضعیت کنونی بیرون آمد. به درستی آشکار است که نه رژیم و نه مبلغان آن اعتبار و توانائی لازم و کافی برای از میان برداشتن مشکلات جامعه کنونی ایران را ندارند. پس از نظر ترقی خواهان، روشنفکران، آینده نگران و مبارزانی که رژیم جمهوری اسلامی را «خرد تیره» دانسته و آن را از بیخ و بن قبول ندارند، باید کلیت رژیم را مورد هدف قرار داد. نباید با اصلاح طلبان حکومتی و همه افراد و عواملی که به شکلی می خواهند با تغییراتی رؤیائی و غیر منطقی جمهوری اسلامی را نگه دارند، دمی همکاری کرد.
به ویژه از زمانی که یکی از اصلاح طلبان به نام «پزشکیان» در میان برگزیدگان شورای نگهبان تعبیه گردیده است، طیف اصلاح طلبان حکومتی باورشان شده که رژیم سیاست هایش را تغییر خواهد داد، تا جایی که «اصغر زاده» در مصاحبه خود می گوید “اگر یک تیر در خیابان ها به روی مردم خالی شود، پزشکیان استعفا خواهد داد”. پرسش این است که آیا واقعاً امکان دارد پزشکیان حریف روش های نهادینه شده در سپاه و امنیتی های زیر فرمان خامنه ای بشود؟ اگر پاسخ آری است، چگونه؟
از نظر ما شایسته است که اپوزیسیون مستقل و آزاد و جمهوریخواه وارد این رؤیا ها نشود و همه اراده و نیروی خود را در ساماندهی خودگردان واحد های مقاومت به کار گیرد. مردم باید از افراد و سازمان های مورد اعتماد خود حمایت کنند و در کنار نمایندگان واقعی، درستکار و شناخته شده در هر منطقه ای از کشور، برای تدارک تشکیل مجلس شورای ملی موقت جمهوری ایران وارد عمل شوند.
به زودی این رژیم خواهد افتاد، از هم اکنون اپوزیسیون مستقل و آزاد و جمهوریخواه باید خود را متشکل کند.
حزب جمهوریخواه سوسیال دموکرات و لائیک ایران ،
١ تیر ۱۴۰۰۳ برابر با ۲۱ ژوئن ۲۰۲۴
(مصوبه سومین کنگره حزب جمهوریخواه سوسیال دموکرات و لائیک ایران)