پنهان‌کاری به‌نام دموکراسی: در نقد کسانی که نمی‌خواهند خیانتِ ستون پنجم را خیانت بنامیم
در روزهایی که کشور از یک جنگ دوازده‌روزه و پرهزینه با اسرائیل خارج شده و سایه سنگین یک آتش‌بس شکننده بر فضای سیاسی و نظامی ایران سنگینی می‌کند، باز هم آنچه بیش از موشک و پهپاد، خطرناک است، تحریف واژه‌هاست. واژه‌هایی که می‌کوشند حقیقت را بپوشانند، تا جای خائن و وطن‌دوست، دشمن و منتقد، و ستون پنجم و آزادی‌خواه با یکدیگر عوض شود.
در این میان، برخی از چهره‌های شناخته‌شده و مدعیان آزادی‌خواهی و دموکراسی، صراحتاً یا تلویحاً هشدار می‌دهند که «بهتر است از واژه‌هایی چون خیانت یا خائن استفاده نکنیم». آن‌ها می‌گویند چنین برچسب‌هایی «سیاسی نیست»، «غیردموکراتیک» است یا «تحریک‌کننده احساسات ملی‌گرایانه».
اما پرسش روشن و ساده این است: اگر همکاری مستقیم یا غیرمستقیم با دشمن متخاصم خارجی علیه کشور خود، خیانت نیست – پس خیانت چیست؟
خیانت؛ واژه‌ای دقیق، نه توهینی احساسی
خیانت در فرهنگ سیاسی و حقوقی، یک اصطلاح روشن و تعریف‌شده است. خیانت یعنی:
• همکاری عامدانه با دشمن خارجی
• انتقال اطلاعات، کمک روانی، یا تبلیغاتی به نفع دشمن
• تحریک افکار عمومی برای مشروع جلوه دادن تجاوز نظامی به کشور
در بسیاری از نظام‌های حقوقی، از ایالات متحده گرفته تا کشورهای اروپایی و آسیایی، چنین اقداماتی تحت عنوان treason یا collaboration with enemy جرم‌انگاری شده‌اند. این واژه نه فحش است، نه توهین. واژه‌ای دقیق برای توصیف یک کنش سیاسی خاص است.
ستون پنجم در جنگ اخیر
در جریان جنگ اخیر ایران و اسرائیل، برخی از چهره‌های سیاسی، رسانه‌ای یا سایبری که سال‌ها در قامت اپوزیسیون جمهوری اسلامی ظاهر شده‌اند، به‌وضوح از حمله نظامی اسرائیل حمایت کردند. برخی از آن‌ها:
• خواهان تداوم حملات اسرائیل شدند
• اطلاعاتی درباره نقاط حساس نظامی یا زیرساختی ایران منتشر کردند
• یا با سکوت معنادار، و حتی خوشحالی ضمنی از حمله یک دشمن خارجی، عملاً در زمین او بازی کردند
سؤال اینجاست: چنین افرادی دقیقاً چه تفاوتی با ستون پنجم در جنگ‌های گذشته دارند؟
نقد سکوت مدعیان دموکراسی
اما از خود “خائنان” خطرناک‌تر، آن دسته از مدعیان دموکراسی هستند که می‌خواهند برای این واقعیت نام دیگری بتراشند. آن‌ها می‌گویند:
“نه، نباید این افراد را خائن خواند. این واژه‌ها سیاسی نیست. فضای بحث را بسته می‌کند. بهتر است انتقاد کنیم، نه متهم.”
اما حقیقت این است که اگر نتوانیم یک عمل خائنانه را به‌درستی نام‌گذاری کنیم، دیگر حقیقتی برای دفاع از آن دموکراسی ادعایی باقی نمی‌ماند.
دموکراسی یعنی:
• دفاع از شفافیت
• شجاعت در گفتن حقیقت، حتی اگر تلخ باشد
• و مسئولیت‌پذیری در برابر واژگان، نه پاک‌کردن آن‌ها
پنهان کردن خیانت به بهانه حفظ فضای گفتگو، نوعی تطهیر ناخواسته‌ی همدستی با دشمن است. و این، خود نوعی خیانت ثانویه به حقیقت است.
اگر مخالفت با حکومت مجوز خیانت نیست…
هیچ‌کس حق مشروع مردم برای مخالفت با حکومت را زیر سؤال نمی‌برد. جمهوری اسلامی مخالفان زیادی دارد و بسیاری از این مخالفت‌ها ریشه در واقعیت و دردهای عینی مردم دارند.
اما مخالفت با حکومت، مشروع است؛ نه همکاری با دشمنی که مردم، شهرها و زیرساخت‌های کشور را هدف گرفته است.
هر کسی که حمایت خود از حمله خارجی را پشت ادعای “ضدیت با جمهوری اسلامی” پنهان می‌کند، باید بداند که این توجیه، از خیانت، دفاع نمی‌کند؛ بلکه آن را عمیق‌تر می‌کند.
جمع‌بندی: خیانت را خیانت بنامیم
امروز، در شرایطی که جنگی تازه تمام شده و شاید دوباره آغاز شود، باید بیش از هر زمان دیگر مراقب باشیم که خیانت را عادی، مبهم یا بی‌نام نکنیم.
برچسب زدن کورکورانه غیراخلاقی است – اما اجتناب آگاهانه از برچسب دقیقِ خیانت، خود یک خیانت به دموکراسی و حقیقت است.
آنچه رخ داد، یک خیانت سیاسی-اخلاقی به وطن بود.
و ما موظفیم آن را خیانت بنامیم. نه کمتر، نه بیشتر.
رحیم کاظمی سرشت