در طول چهار دهه پس از انقلاب، جمهوری اسلامی همواره تلاش کرده تا ریتم عادی تغییر سبک لباس در ایران را منجمد کند و به دنبال تحمیل ایدئولوژی و تفسیر خود از پوشش‌ایده‌آل زن مسلمان از طریق کنترل بر بدن و پوشش زنان بوده است.
همزمان تلاش‌های بسیاری هرچند کوچک از سوی زنان برای مبارزه با این اعمال قدرت صورت می‌گرفت. مثلاً پس از تحمیل حجاب اجباری، یکی از اقدامات مبارزه با پوشش تحمیلی، نمایش بخشی از موی سر یا پوشیدن مانتو‌های کوتاه و اقداماتی مشابه بود که آن هم توسط نهادهایی مانند گشت ارشاد به شدت مجازات می‌شد.
اما در دو سال گذشته چنان تغییرات عمیق و سریعی در پوشش زنان رخ داده است که در تاریخ پوشاک کمتر نمونه مشابهی از آن سراغ داریم. (منظور نوعی از تغییرات سبک لباس طبیعی است و با تغییراتی تصنعی که دولت‌ها با توسل زور اعمال می‌کنند متفاوت است مثلاً نظیر تغییرات اجباری پوشش زنان توسط آتاتورک ).
شاید مورد مشابه این گونه تغییر سریع در تاریخ پوشاک و مد جهان، اتفاقی بود که دهه ۱۹۲۰ در غرب رخ داد. در آن زمان پوشش زنان با دامن‌های بزرگ و پفی، کرست‌های تنگ و لباس‌های سنگین و دست و پاگیر به یکباره جای خود را به پیراهن‌های نازک و کوتاه و ر‌ها دادند. این تغییرات سبک پوشش در نتیجه تغییر و تحولات فرهنگی خصوصاً پس از مبارزات زنان برای افزایش حقوقشان حاصل شد.
چنانکه برخی از زنان و دختران جوان در مصاحبه با بی‌بی‌سی می‌گویند، در تحول اخیر در ایران، مبارزه برای پوشش اختیاری و مخالفت با حجاب اجباری، نقشی محوری ایفا می‌کند.
منبع؛ بی بی سی