آنچه چهارشنبه ی گذشته در دانشگاه هنر رخ داد، به چشم هیچ کدام از ما غریب نمی آمد. ما همان کسانی هستیم که در یک سال گذشته، دستمان را بر زخم گلوی هموطنانمان فشرده ایم و صدای دوستان دربندمان بوده ایم. خوانده ایم و نوشته ایم، سروده و نواخته ایم و با فریاد خود چنان لرزه ای بر پیکرتان انداخته ایم که با هر نشست و تحصنمان، زره پوشیده به میدان می آیید.
ما جلادان و مستبدان را خوب می شناسیم. کوی دانشگاه تهران هنوز خون های هجده تیر سال هفتاد و هشت را به خاطر دارد. هستند کسانی که یاد پنج دانشجوی کشته شده در کوی دانشگاه در بیست و پنج خرداد سال هشتاد و هشت هرگز از حافظه‌شان پاک نمی‌شود. تصویر چشم‌های سرخ دانشجویان شریف هنوز مقابل دیدگان ماست و جای خالی دوستان تعلیق شده از تحصیل را هر روز حس می‌کنیم.
دیگر کسی از محاصره و تهدید و بی حرمتی شما نمی هراسد. دانشجویان همبسته تر از همیشه مقابل شما ایستاده‌اند، پا پس نکشیده و پیش تر خواهند آمد.
ما دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی، ضمن اعلام همبستگی با دانشجویان آزادیخواه دانشگاه هنر، ایستادگی تان را گامی محکم در جهت حفظ حریم خانه ی همه ی ما، یعنی دانشگاه، می دانیم. دست شما را به گرمی می فشاریم و بر عهدمان خواهیم ماند. کوچکترین خراشی بر چهره ی دانشجو و دانشگاه را بر نمی تابیم و تا آخرین لحظه در مقابل هر شکل از سرکوب مقاومت می کنیم.
اینجا، در ایران، مبارزه برای آزادی و حقوق انسانی لحظه ای سرِِ بازایستادن ندارد. آسمانی داریم پر از ستاره و سنگرهایی روز به روز انبوه تر.
زنده باشید شما، که راز ستاره و سنگر را می دانید.