در 1 و در 3 ﮊوئیه  2013، استراتفور، دو گزارش تحلیل در باره جنبش مردم مصر و مداخله ارتشیان انتشار داده است دارای این نکات:

● مغضوبیت محمد مرسی، رئیس جمهوری که یک سال از انتخاب او بیشتر نمی گذرد، بحدی است که صدها هزار، بلکه میلیونها تن را در مصر بر او و دولتش به جنبش در آورده است.

      ارتش مصر اتمام حجت کرده است که تمامی نیروهای سیاسی، ظرف 48 ساعت، باید به مصالحه ای دست یابند. هرگاه در پایان این فرصت، مصالحه انجام نگرفته باشد، ارتش وارد عمل می شود. اینک، گروه های سیاسی پراکنده یا می باید به مصالحه ای دست یابند و یا ارتش راه حل خود را به همه آنها تحمیل خواهد کرد.

انقلاب اسلامی: در این جا، تحلیل گر می پرسد: در 2011 که مردم مصر به خیابانها در آمدند و از مبارک خواستند برود، 18 روز طول کشید تا او استعفاء کند. این بار، چه مدت طول می کشد تا که جنبش تمرد مرسی را ناگزیر از کناره گیری کند. اما بسیار زود کار به مداخله ارتش و برکنار کردن مرسی کشید. او در حصر است و خود را رئیس جمهوری می داند.

● هرگاه جنبش تمرد سبب مداخله ارتش شود و ارتش مرسی را برکنار کند، نفس برکناری او را نمی توان انقلاب خواند. بخصوص که اخوان المسلمین بطور کامل طرد نشده است. مداخله نظامیان یعنی این که ارتشیان همچنان قدرت مرجع هستند. چنانکه سرانجام، با مداخله آنها بود که مبارک کناره گیری کرد. جنبش تمرد از میل مردم مصر و توانائی آنها به تغییر این واقعیت حکایت نمی کند.

● در باره وسعت جنبش مصر اختلاف نظر وجود دارد. باوجود این، اتفاق نظر وجود دارد که بسیار وسیع است و شمار مردم در خیابانها از آنچه سبب سرنگونی رﮊیم مبارک شد، بیشتر است. شرق الاوسط از حضور صدها هزار تن در خیابانها گزارش می کند حال آنکه خبرگزاری عمده غرب از حضور میلیون نفر در خیابانها گزارش می کنند. یک منبع نظامی به رویتر گفته است در سرتاسر مصر، 14 میلیون تن در خیابانها هستند. جنبش تمرد می گوید 22 میلیون مصری درخواست استعفای محمد مرسی از ریاست جمهوری را امضاء کرده اند. 

      از آن سو، حضور دهها و بسا صدها هزارتن از طرفداران مرسی نیز در خیابانها گزارش می شود. میان دو طرف زد و خوردهای محدود نیز روی داده اند. شماری نیز کشته و زخمی گشته اند.

● طرح جنبش تمرد:

   باید در سر داشت که جنبش تمرد یک حزب سیاسی نیست. چتری است که مخالفان مرسی و دولت او زیر آنها گرد آمده اند. و هدف و برنامه ای هم جز برکنار کردن مرسی ندارد. این امر کار را هم بر مخالفان سیاسی مرسی و هم بر نظامیان مشکل کرده است. و نیز مشکل است که ظرف 48 ساعت این جنبش بتواند با مرسی به توافقی دست پیدا کند.

    از آغاز، هدف اعتراض کنندگان این بود که ارتش مصر را وادار به مداخله و مرسی را برکنار کنند. همان کار را که در 2011 با مبارک کردند. اما اگر جنبش تمرد موفق شود و ارتشیان، باز امور دولت را بطور موقت در دست بگیرند، هنوز توان سازمانی اخوان المسلمین از همه دیگر سازمانهای سیاسی سکولار بیشتر است. بنابراین، اهمیت دارد که بدانیم آیا اپوزیسیون مرسی توانائی ائتلاف با یکدیگر را دارند و می توانند در انتخابات از اخوان المسلمین و حامیانش پیشی گیرند یا خیر. سازمان دهندگان جنبش تمرد می گویند موفق به اتحاد شده و «جبهه 30 ﮊوئن» را پدید آورده اند. اینک باید دید آیا این جبهه قادر می شود تبلور خواستهای مردم شرکت کننده در جنبش بگردد و می تواند گروه های سیاسی پراکنده و ناهمسو را متحد کند و رهبری سیاسی درخوری را بوجود آورد یا خیر. ارتشیان نیز از مخالفان می خواهند جبهه ای منسجم را بوجود آورند. 

●موضع نظامیان:

    رازی که بر همگان آشکار است اینست که ارتش نمی خواهد بر کشور حکومت کند. همکاری ارتش با اخوان المسلمین بدین خاطر است که برغم عدم محبوبیت، اخوان المسلمین سازمان یافته ترین و منسجم ترین گروه سیاسی مصر را تشکیل می دهند. نظامیان امیدوارند که جنبش کنندگان به خانه های خود بازگردند و مصالحه ای با احزاب مخالف بوجود آید و تمرد سومی روی ندهد. یکی از زمان های گویا، زمانی بود که هلی کوپترهای ارتش، با پرچم مصر، بر فراز میدان تحریر، به پرواز در آمدند. یعنی این که ارتش با جنبش تمرد همراه است.

     از این پس، توانائی مخالفان در همگرائی و جلوگیری از گسترش خشونت و جهت دادن به جنبش تمرد این بار در بنای دموکراسی، تعیین کننده سرنوشت مصر است.  

 انقلاب اسلامی در هجرت شماره ۸۳۲ از ۲۴ تیر تا ۸ مرداد