روبرت پاری رویه امریکا (اوباما) در سوریه را با رویه امریکای (بوش)، در نوشته ای به تاریخ 10 سپتامبر 2013، مقایسه کرده و هشدار داده است:

● شرط کردن با سوریه که اگر می‌خواهد امریکا به این کشور حمله نکند، اسلحه شیمیائی خود را زیر مهار بین المللی قرار دهد، می‌تواند شگردی باشد برای به تصویب کنگره رساندن اجازه جنگ با سوریه. بدین‌سان حکومت اوباما هم موافقت کنگره را بدست می‌آورد و هم  بسا موافقت سازمان ملل متحد را برای حمله به سوریه.

● حکومت اوباما، همان روش را بکار می‌برد که پیش از او، ژرژ بوش در باره عراق بکاربرد. حیله او کارگر شد و جون کری، وزیر خارجه امروز و سناتور دیروز هم به جنگ با عراق رضا و بدان رأی داده بود. 

     روز دوشنبه، بعد از این که حکومت روسیه از شرطی حمایت کرد که کری با سوریه کرده بود، درجا، تونی بلینکن، مشاور امنیتی اوباما، گفت: پس تهدید سوریه به جنگ نتیجه داد و سبب شد روسیه تهیه پیشنهاد را برعهده بگیرد. پس به جا است که کنگره اجازه دست زدن به حمله به سوریه را تصویب کند تا اگر سوریه تن به تخریب اسلحه شیمیائی خود نداد، امریکا به این کشور حمله کند. بسیار مهم است که بدانیم پیشنهاد روسیه در موقعیتی بعمل آمد که آمریکا گفت مصمم است به سوریه حمله کند. یعنی حاصل فشاری است که رئیس جمهوری امریکا وارد می کند. پس ما باید از وارد کردن فشار به سوریه منصرف نشویم و کنگره باید اجازه حمله به سوریه را تصویب کند.

     پرزیدنت اوباما، خود نیز، در مصاحبه با فوکس، نظیر این اظهارات را کرد. او نیز از کنگره خواست اجازه جنگ محدود با سوریه را تصویب کند. بدین‌سان، حکومت اوباما نزد کنگره لابی گری می‌کند و آمادگی سوریه برای تخریب اسلحه شیمیائی خود را نیز دلیل قرار می دهد برای به تصویب رساندن اجازه حمله امریکا به سوریه.

● ریشخند زمانه را ببین! آن زمان که بوش موفق شد با همین حیله از کنگره رأی بگیرد، از یاد برد که قرار بر این بود که اجازه حمله را برای ناگزیر کردن رﮊیم صدام به امحای اسلحه کشتار جمعی، از راه دیپلماسی کند. در جا، کار دیپلماسی را رها کرد و به تدارک جنگ پرداخت.

● در دوران انتخابات ریاست جمهوری 2004 که کری نامزد ریاست جمهوری از حزب دموکرات بود، به تکرار، از این که به جنگ با عراق رأی داده ‌است، پوزش خواست. مکرر توضیح داد که او تنها بدین قصد رأی داد که بوش از حربه جنگ برای گرفتن امتیازها از صدام حسین استفاده کند. درسی که کری گرفت این بود که بمحض دادن اجازه جنگ، حکومت بوش مختار است از آن، چنانکه دلخواه او است، استفاده کند. و دلخواه بوش جنگ بود.

● بوش قطعنامه هائی را به شورای امنیت برد مبنی بر این که عراق می باید اسلحه کشتار جمعی خود را نابود کند. بعد از این که عراق بطور رسمی اعلام کرد که اسلحه کشتار جمعیش را مفتشان سازمان ملل متحد از میان برده اند و اینک نیز می‌پذیرد مفتشان آن سازمان بیایند و تفتیش کنند و این مفتشان رفتند و تفتیش کردند و چنین اسلحه‌ای را نیافتند، بوش انکار عراق را به مسخره گرفت و به مفتشان فشار وارد کرد خاک عراق را ترک گویند زیرا امریکا قصد حمله به عراق را دارد.

       تنها بعد از حمله به عراق بود که مفتشان برگزیده حکومت بوش به عراق رفتند و اسلحه کشتار جمعی و تإسیسات تولید اسلحه اتمی را نیافتند… یک دهه بعد، این بار، با رژیم اسد همان روش بکار می‌رود. اطاقهای فکر و لابی ها به اوباما فشار وارد می کنند سیاست خصومت آمیزی را در قبال رﮊیم سوریه درپیش بگیرد.

● باوجود این، تفاوتی مشاهده می شود: در حکومت اوباما و در دستگاه های نظامی و اداری، جز اندک شماری، کسی از جنگ حمایت نمی کند. وزارت خارجه و سیا  و شورای امنیت ملی از جنگ حمایت نمی کنند.

     تمامی اعضای حکومت اوباما می‌دانند که لابی اسرائیل و محافظه کاران جدید همچنان نیرومندند و سخت جانبدار جنگ با سوریه. و نیز، این حکومت در قبال اسحله شیمیائی اسرائیل نیز سکوت می کند. به این  پرسش که یک بام دو هوا از چه رو ؟ چرا از اسرائیل خواسته نمی شود تحت نظارت بین‌المللی اسلحه شیمیائی خود را از میان بردارد؟ اسرائیل هم اسلحه شیمیائی دارد و هم اسلحه اتمی اما جامعه بین‌المللی از او نمی‌خواهد اسلحه کشتار جمعی خود را نابود کند.

     روزنامه نگار معتبری چون باری لاندو می نویسد: «بحث بر سر سوریه یک جنبه است… برای مثال، مسلم است که نیروی فشار عظیمی که لابی های طرفدار اسرائیل هستند، فشار وارد می کنند تا که امریکا وارد جنگ با سوریه شود. اما آنچه روشن نیست اینست که چرا کسی از اسرائیل نمی‌پرسد چرا زرادخانه اسلحه اتمی دارد. اسرائیل هرگز در علن نپذیرفته‌است که صاحب اسلحه اتمی است. اما بیشتر حکومتهای امریکا می‌دانستند که اسرائیل اسلحه اتمی دارد. وسائل ارتباط جمعی بزرگ نیز به راه حل مسئله نمی‌پردازند تنها لزوم حمله به سوریه را تبلیغ می‌کنند».

    لاندو خاطر نشان می کند که مقامات سوریه اسلحه شیمیائی را گرد آورده‌اند اما نه برای آنکه برضد مردم خود بکار برند. این اسلحه تنها بکار منصرف کردن اسرائیل از حمله نظامی به سوریه تهیه و انبار شده‌اند. مطالعه های جدی که کارشناسان امریکائی و غیر امریکائی، در سالهای اخیر، در باره این اسلحه انجام داده‌اند، از جمله تحقیق که کنوانسیوم اروپائی منع اسلحه کشتار جمعی، در ژوئیه 2012 انتشار داده است، به نتیجه رسیده‌ است که اسلحه شیمیائی سوریه تاکتیکی و  اسلحه ای که در میدان جنگ بکار رود، نیست. بلکه اسلحه استراتژیکی است برای مقابله با اسرائیل بخاطر تفوق اسلحه قراردادی و اسلحه اتمی که اسرائیل در اختیار دارد.

     اسرائیل همواره خود را کشوری توصیف می‌کند که تهدید عربها، – و حالا ایرانی ها –  همواره، موجودیتش را در معرض خطر می‌دهد،  پس باید اسلحه کشتار جمعی داشته باشد. اما دیدگاه سوریه یکسره دیگر است. رهبران سوریه دیده اند و می‌بینند  اسرائیل زیر بناهای صنعتی پیشرفته دارند و از حمایت مالی و تسلیحاتی و سیاسی امریکا نیز برخوردار است. اینست که توانسته‌اند نیرومند ترین نیروی نظامی را در منطقه ایجاد کنند و اسلحه اتمی نیز بسازند و در اختیار بگیرند.

    به سخن دیگر، سوری ها از شکستهای پی‌در‌پی احساس حقارت می‌کنند. آنها که بلندی های جولان را از دست داده‌اند، می‌دانند که هیچگاه نمی‌توانند همآورد نظامی اسرائیل بگردند. بنا بر این، به بدیلی عملی روی آوردند و آن اسلحه شیمیائی بود. هرچند این اسلحه با اسلحه اتمی و شیمیائی اسرائیل برابری نمی‌کند، اما بکار آن می‌آید که اسرائیل حساب کار خود را در صورت حمله به سوریه بکند.

● بدین‌سان، این امر که سوریه می‌پذیرد اسلحه شیمیائی خود را نابود کند، پیروزی استراتژیک دیگری برای اسرائیل است. و برای این که اطمینان حاصل شود که سوریه اسلحه شیمیائی خود را از بین می‌برد، حکومت اوباما می‌باید کارهای سیاسی و دیپلماتیک چندی را انجام دهد: قطعنامه ای را باید شورای امنیت تصویب کند واجد این بند که هرگاه سوریه به تعهد خود عمل نکرد، تنبیه نظامی بگردد. درست همانند قطعنامه ای که حکومت بوش، در مورد عراق، به تصویب رساند.

     بعد از تصویب قطعنامه در شورای امنیت، حکومت اوباما باید از کنگره اجازه حمله به سوریه را بدست آورد. استدلال نیز این خواهد شد که اطمینانی به صداقت روسیه و سوریه نیست.

● طرفه این که کری، بمحض مراجعت از اروپا، به کنگره رفت و گفت: امریکا اجازه تأخیر در تخریب اسلحه شیمیائی را به سوریه نمی دهد. ما منتظر پیشنهاد روسیه می‌مانیم اما نه برای مدتی طولانی. این همان سخنی بود که بوش برای قانع کردن جون کری سناتور به رأی دادن به طرح جنگ با عراق، بر زبان آورده بود!

٭ توافق امریکا و روس بر سر اسلحه شیمیائی سوریه:

 ☚  در 14 سپتامبر 2013،  در سومین روز گفتگوها، دو وزیر خارجه امریکا و روسیه، برسر چند وچون از بین بردن اسلحه شیمیائی سوریه به توافق رسیدند: 

1 – دولت سوریه یک هفته وقت دارد صورت اسلحه شیمیائی را بدهد. جون کری، وزیرخارجه امریکا توضیح داد که مفتشان، خیلی دیر، در ماه نوامبر به سوریه خواهند رفت. با این هدف که در اواسط سال 2014، این اسلحه از اختیار رﮊیم اسد خارج شوند. سرگی لاورف، وزیر خارجه روسیه، هدفی که پوتین و اوباما تعیین کرده ‌بودند، تحقق یافت.

2 – در باره مداخله نظامی احتمالی، امریکا و روسیه توافق کردند که درصورت عمل نکردن رژیم اسد به مواد این توافق و یا در صورت بکار بردن اسلحه شیمیائی، برابر فصل هفتم مقررات سازمان ملل متحد، شورای امنیت اجازه حمله نظامی به سوریه را خواهد داد. 

    بدین‌قرار، بدون اجازه شورای امنیت، اقدام نظامی بعمل نخواهد‌ آمد. در این باره، لاورف این توضیح راداده است: این بدان معنی است که درصورت تخطی از این توافق، موضوع به شورای امنیت گزارش و مورد رسیدگی شورا قرار می‌گیرد. دو کشور برسر راه حل صلح آمیز، توافق کرده‌اند.

انقلاب اسلامی: جون کری اصرار داشته استکه هرگونه تخلف سوریه، حمله نظامی به این کشور را مجاز بگرداند. در برابر، لاورف اصرار داشته است که فکر توسل به نیروی نظامی یکسره رها شود. توافق می‌گوید که توسل به نیروی نظامی موکول به طرح تخلف و تخطی سوریه به شورای امنیت و صدور دستور از سوی شورای امنیت است.

شماره ۸۳۷ از ۱ تا ۱۴ مهر ۱۳۹۲