پیام!
در تمام طول تاریکی
خورشید بر دلهامان تابید
در طول عبور از ظلمت
لحظه ای تابش خویش را
بر ما فرو نکاست.
و اگر اینچنین نبود
بوی تعفن و گنداب
سراسر زمین را فرا گرفته بود
جان طبیعت
در برهوت قساوت
فرو رفته بود
و ما همچنان
مردار خویش را
بر دوش می کشیدیم
خورشید، بی دریغ
بر ما فروتابید
ما زندگان
شعله های آتش را بر گرفتیم!
آیا دستان پر امید
توانا و بخشنده
چراغ امید را
بر افروخته خواهد داشت؟
در تمام طول تاریکی
خورشید
لحظه ای از تابش خویش را
بر ما دریغ نکرد.
رحمان،