از گروه احمدی نژاد: خامنه‌ای مانع کار احمدی نژاد شده و مسبب شد تسلیم نامه‌ای بدتر از قرارداد ترکمن چای امضاء شود:
در 5 آذر 92، اکبر جباری، باجناق غلامحسین الهام، در فیس بوک خود، نوشته است: توافق نامه ژنو، خفت و ذلتی برای جمهوری اسلامی است و علی خامنه‌ای و سعید جلیلی عامل این خفت هستند. سال ۲۰۰۹ احمدی‌نژاد در قالب توافقنامه استانبول می‌خواست «بدون باج دادن به غربی‌ها، همه مسائل هسته‌ای را حل و فصل کند» که جلیلی و رهبری مانع آن شدند. در آن سال، جناب جلیلی با هماهنگی رهبری و برخلاف دستور و نظر احمدی‌نژاد، زیر همه توافقات می‌زند و همه چیز را به باد می‌دهد.
خامنه‌ای پس از چهار سال در ژنو، امتیاز‌های بیشتری داده و امتیاز‌های کمتری گرفته تا به مردم پیام دهد که «همه چیز باید و شاید به دست یک روحانی حل شود، و لاغیر. برای اثبات شایستگی روحانیت و بی‌کفایتی مکلا‌ها، نیازی نبود این‌گونه از مردم انتقام بگیرید و دو سال پر از رنج و درد را بر مردم تحمیل کنید. با توجه به مفاد توافق نامه ژنو، واضح است که ما یک عقب‌نشینی مفتضحانه‌ای داشته‌ایم و تقریباً هرچه بود دادیم و هیچ چیزی هم عایدمان نشده است.
دولت روحانی ناچار به امضای این تفاهم‌نامه بود و اسباب این شرایط خفت‌بار را سعید جلیلی رقم زده که از جای دیگری (علی خامنه‌ای) فرمان می‌گرفت و خودسر عمل نمی‌کرد. از دولت حسن روحانی به خاطر امضای تفاهم‌نامه ژنو انتقاد نکنید. اگر فحش و ناسزایی دارید، به (خامنه‌ای و جلیلی) بدهید. نه به آقای روحانی و تیمش.
• در 7 آذر 92، به گزارش خبرگزاری فارس، «سردار» باقرزاده فرمانده کمیته مفقودان ستاد کل با اشاره به برخی توافقات انجام شده در مذاکرات ژنو گفته‌است: اگر آمریکا فکر می‌کند که می‌تواند پروتکل الحاقی را در این فرایند توافقات هسته‌ای به ما تحمیل کند، کور خوانده است. تا مادامی این مردم مولایی مثل امام حسین دارند پروتکل الحاقی به معنی اینکه چیزی را به ما تحمیل کنند موفق نمی‌شوند.
انتقاد از گفتگوهای پنهانی جون کری با ایرانیها:
• در 5 دسامبر 2013، انتقادی که از گفتگوهای محرمانه وزیر خارجه امریکا با فرستاده های خامنه ای بعمل آمده‌است، انتشار یافت. در این تاریخ، رئیس کمیسیون اطلاعات مجلس نمایندگان گفته‌است: عمل وزیر خارجه هم روابط امریکا با متحدانش را خراب کرده و هم احتمال رو آوردن به سلاح هسته‌ای و برخورد اتمی را بیشتر کرده است. مایک روجرس، از حزب جمهوری‌خواه، بخصوص از گفتگوهای پنهانی جون کری با ایرانیها، در طول دو سال گذشته، انتقاد کرد. او این گفتگوها را که حکومت اوباما می‌گوید به توافق اولیه ژنو انجامید را «فکری هول‌انگیز» توصیف کرد. او، خطاب به وزیر خارجه، گفته است: اگر هم شما توافق را دوست دارید – و من آن را دوست نمی‌دارم-، با اینکار، نزد متحدان ما سوء ظنی را برانگیخته اید که سبب می‌شود به ما اعتماد نکنند. من هیچگاه متحدان امریکا را اینسان آشفته خاطر ندیده بودم. من تقریباً از همه سفیران کشورهای منطقه پیامهای خشم آلود دریافت کردم. خشم آنها نخست بخاطر گفتگوهای محرمانه است.
روجرس دلیل شخصی نیز برای ابراز انتقاد شدید دارد و آن اینست که حکومت کنگره را هیچ از گفتگوهای محرمانه اش با ایران آگاه نکرده است. از دید او، حکومت اوباما نمی‌باید متحدان امریکا را از گفتگوها بی اطلاع نگاه می‌داشت. او گفته‌است، در ماه سپتامبر نیز، حکومت اوباما با روسیه گفتگوهای محرمانه و توافق بر سر سوریه انجام داد که سبب عصبانیت شدید متحدان امریکا شد.
حاصل این روش اینست که امریکا کمتر قابل اعتماد گشته است. بنظر او، توافق با ایران، هیچ یک از سه مؤلفهٔ برنامه اتمی ایران، غنی سازی اورانیوم و موشکهای دوربرد و بعد نظامی برنامهٔ اتمی ایران را از میان برنداشت. و می گوید: در عوض، ما با متحدان استراتژیک درازمدت خود در منطقه قطع رابطه کردیم. شما آقای وزیر می‌پندارید با این توافق، مانع از بروز جنگ شدید. حال‌آنکه خطر جنگ را بیشتر کردید. زیرا اسرائیل ممکن است احساس کند خود باید دست به اقدامی بزند و سعودیها نیز به این فکر بیفتند که آنها هم باید به دنبال تحصیل بمب اتمی باشند. بدین‌سان، بسا ما مسابقه تسلیحات اتمی در منطقه را برانگیخته‌ایم.
• بسا بخاطر انتقادهای شدید در خود امریکا و روزمره شدن انتقادهای نتان یاهو از اوباما هستندکه کری را روانه اسرائیل کرده اند و، در 5 دسامبر، او ، در حضور نتان یاهو، گفته‌است: در حل و فصل مسئله اتمی ایران، امنیت اسرائیل، اولویت اول امریکا است.
انقلاب اسلامی: بدین‌قرار، ارتباطهای پنهانی میان خامنه‌ای با حکومت اوباما، سابقه دو ساله داشته است. سخنان روجرس نه تنها گویای استدلال اتحاد عربستان با اسرائیل و محافظه کاران جدید در مخالفت با توافق ژنو است، بلکه وجود این اتحاد و شدت فعالیتش را نیز گزارش می‌کند.
بدین ترتیب، اطلاع ژانویه 2013 حقیقت داشته‌است. از آن زمان، خامنه‌ای آماده تسلیم بوده است. لازم بوده است شرائط را برای تسلیم آماده کند. با «انتخابات مهندسی شده» 24 خرداد 92، شرائط و عوامل تسلیم فراهم شد و به گمان خامنه ای و دستیاران او، می‌توان تسلیم بدون قید و شرط را پیروزی جلوه داد. حکومت روحانی مأمور است مردم ایران را متقاعد کند که چاره‌ای جز امضای تسلیم نامه نیست.
امریکا با یک بمب سیستم دفاعی ایران را از کار می‌اندازد، ولی از مردم ایران می‌ترسد، اما مردم ایران حق ندارند بدانند بحران اتمی چرا بوجود آمد و محتوای توافقنامه، چیست!:
• در 12 آذر 92، ظریف در دانشگاه تهران سخن گفته‌است: «غربی‌ها از چهار تا تانک و موشک ما نمی‌ترسند بلکه از مردم ایران می‌ترسند. آیا شما فکر می‌کنید که آمریکا نمی‌تواند سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد؟ واقعا شما فکر می‌کنید که آمریکا از سیستم نظامی ما می‌ترسد. در کدام سند و طبق چه گفته‌‌ای شما ادعا می‌کنید که آمریکا می‌تواند به سیستم دفاعی ما ورود پیدا کند و آن را کنترل کند؟»
طرفه اینکه در سایت وزارت خارجه، سخنرانی او با سانسور این قسمت از سخنان او درج شده است! اگر امریکا با یک بمب سیستم دفاعی ایران را از کار می‌اندازد، خامنه‌ای چرا رجز می‌خواند و «سرداران» سپاه چرا امریکا و اسرائیل را در ترس و لرز از توان نظامی ایران توصیف می‌کنند؟ تناقض قول ظریف با رجزخوانی خامنه‌ای و «امریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» خمینی، یک حل بیشتر پیدا نمی‌کند: محور کردن قدرت خارجی در امور داخلی، به ترتیبی که بتوان از این قدرت در ترساندن و رام نگاه داشتن مردم استفاده کرد. تناقض و حل آن به هر ایرانی امکان می‌دهد دریابد چرا گردانندگان رژیم این اندازه عقدهٔ امریکا را دارند و چرا در همان حال که رجز می‌خوانند، از رهگذر بحرانها، گروگانگیری و جنگ و اتم و تروریسم، قدرت خارجی را در موقعیتی قرار می‌دهند که بیشترین فشار از سوی آن قدرتها به مردم ایران وارد شود.
در عین حال، سخنان ظریف – راست نمی گوید زیرا همین امریکا منجلاب جنگ در عراق و افغانستان را ایجاد کرد و خود در آن ماند- این اطلاع را نیز بدست می‌دهد: در توجیه تن دادن به توافق ژنو، علاوه بر آنچه روحانی گفته‌است (خزانه خالی است و پولی هم نداریم و…)، «وزیر» خارجه او نیز می‌گوید: توان نظامی مقابله نیز نداریم و چاره جز تن دادن به توافق ژنو نبود و توافق نهائی نیز همان خواهد شد که به ما دیکته خواهند کرد.
انقلاب اسلامی: اما اتحاد عربستان – اسرائیل و شرکاء گرچه به ظاهر به کمتر از برچیده شدن تأسیسات اتمی رضا نمی‌دهد اما درباطن، می‌خواهند دست آویز برجا ماند تا اتحادشان موجه بنماید: